O BENİM BABAMDI

O BENİM BABAMDI

Babam,hiç kot pantolon giymemiş hatta ütüsüz gömlek ve pantolon spor ayakkabı dahi giymeyen paltosu olan adamlardandı. Kışları soba başında sessizce gazete okur, yazları serin sabahlarda radyonun başına otururdu.Sigarası ve çay bardağı elinden düşmezdi.. Onlar konuşmadan öğrettiler. Bir baba, ekmeği ikiye bölerken hayatı da ikiye bölüyordu: Bir yarısı çocuklarına, diğer yarısı ülkesine… Ben, babamın nasırlı ellerinde hem alın terini gördüm hem de bastı rılmış bir isyanın sessizliğini. Gaz lambasının titrek ışığında okuduğu kitaplar... İlk okul mezunu olmasına rağmen çok güzel yazı yazardı ben nekadar özensem de hiç el yazısı yazamazdım bırakın yazmayı kendi yazdığım yazıyı okuya mazdım...Telefonun olmadığı o yıllarda ayrı ayrı şehirlerde yaşasakta bana ve anneme yazdığı mektupları hala saklarım tabiki annem de taki ölene kadar babamın askerde yazdığı günlük defterini ve şiirle rini saklamış çeğiz sandığından çıktığı hatıra defteri torununa miras kaldı... Biz, o sayfalar arasında fark etmeden büyüdük; kitapların içinde bir halkın rüyaları vardı. Çocukken anlamazdım. Neden her sabahı erkenden çıkardı evden? Neden bazı geceler eve hüzünle döner, gömleğinin cebinde buruşmuş bir bildirinin ucu görünürdü? Sonradan öğrendim: Baba olmak, sadece evin direği değilmiş; vicdanın da taşıyıcısıymış. Bazı adamlar, duvar değil; yol olurmuş çocuklarına. Babamın gözünde ülke, küçük bir mahalleydi. Her çocuk gülümsemeli, herkesin bir lokma hakkı olmalıydı. Onun politikası oy pusulasında değil, davranışlarında gizliydi. Yüksek sesle değil; örnek olarak konuşurdu. “Evladım,” dedi bir gün, “hiçbir zaman zulmün tarafında olma, ama ne olursa olsun, hakkı savunmaktan da geri durma.” Bugün Babalar Günü. Ama sıradan tebessümlere sığmayacak kadar derin bir gün bu. Çünkü bazı babalar yalnızca baba değildi; bir dönemin hafızasıydı, bir mahallenin vicdanı, bir ülkenin omurgasıydı. Ben hâlâ babamı hatırlarken o sırtında paltolu Ölene kadar işlettiği Cibali lisesinin kantininde giydiği beyaz önlüklü kravatlı adamı görü yorum. Ben kendimi bildim bileli bıyığını kesmeyen her sabah sakal tıraşını olan benim üç günlük sakalı görünce nasihat ederek berbere götürüp traş ettiren bir babadan öte beyefendi,üstat veya atadan bahsediyo rum... Ve şimdi büyüdüm. Bir ülkeyi anlamaya çalışırken babamın sustuğu yerden konuşmaya başladım. Çünkü bazı cümleler yarım kalmaz; bir evlattan, bir yazardan, bir yurttaştan çıkıp yeniden halkın içine karışır. Babalar Günü kutlu olsun. Ama en çok da, yoksul düşlerden zengin ahlaklar çıkaran o eski kuşa ğın hatırasına selam olsun.